Rak endometrium jest najczęstszym nowotworem złośliwym żeńskich narządów płciowych.

Zwykle występuje u kobiet po menopauzie (średni wiek to 65 lata), a najczęstszym typem histologicznym jest gruczolakorak endometrioidalny.

Istotne znaczenie w rozwoju tego gruczolakoraka ma hiperestrogenizm (podwyższone stężenie estrogenu, przy niedoborze progesteronu). Estrogen powoduje rozrost endometrium macicy.

Zatem czy występują czynniki ryzyka hiperestrogenizmu? Oczywiście, że tak. Do czynników ryzyka zalicza się:

  • Otyłość, nadwaga-w tkance tłuszczowej androgeny są przekształcane do estrogenów
  • Składowe zespołu metabolicznego (otyłość, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, hipertójglicerydemia)
  • PCOS
  • Wczesna pierwsza miesiączka późna menopauza
  • Estrogeny zawarte w hormonalnej terapii zastępczej
  • Zaburzenia funkcji wątroby


Objawami rozrostu endometrium są: nieprawidłowe krwawienie maciczne, krwawienie występujące po menopauzie. Objawami raka endometrium mogą być powyższe krwawienia, nieprawidłowe upławy, wodobrzusze, bóle w okolicy krzyżowej, miednicy mniejszej.

W diagnostyce niezbędne jest wykonanie USG oraz biopsji endometrium, a następnie badanie histopatologiczne.

Rak endometrium najczęściej przerzutuje do pochwy, płuc, jajnika.

Do podjęcia planu leczenia niezbędna jest ocena zaawansowania.

Podstawą leczenia jest histerektomia (wycięcie macicy) z usunięciem przydatków. W leczeniu uzupełniającym stosuje się radioterapię, brachyterapię (radio- i brachyterapia to główne metody leczenia uzupełniającego), chemio- oraz hormonoterapię.

Ze względu na ryzyko nawrotu stosuje się obserwację po leczeniu. Częstość badań kontrolnych to co 3 miesiące w ciągu 2 lat, co 6 miesięcy przez kolejne 3 lata. Po upływie 5 lat badania kontrolne odbywają się co roku.

Profilaktyka raka endometrium polega na redukcji czynników ryzyka: redukcja masy ciała, zwiększenie aktywności fizycznej, stosowanie estrogenów jedynie z połączeniem z progestagenami itd.

Literatura:

  1. Położnictwo i ginekologia. Red. G. Bręborowicz. Wydawnictwo PZWL. Wydanie 2. 2017.