Nietrzymanie stolca

O inkontynencji mówimy wtedy, gdy dochodzi do mimowolnego oddawania stolca i gazów. Częstość tego problemu wzrasta wraz z wiekiem (waha się od 2,2 do 25%). Nietrzymanie stolca jest definiowane jako mimowolna utrata stałego stolca, półpłynnego stolca lub brudzenie bielizny.

Do nietrzymania stolca predysponują:

• Starszy wiek
• Biegunki i zaparcia
• Parcie na odbyt
• Nietrzymanie mocz
• Choroby układu nerwowego- demencja, udar, neuropatia cukrzycowa, uszkodzenie rdzenia kręgowego
• Choroby zapalne jelit

Kobiety częściej zgłaszają inkontynecję, jednak z badań wynika, że liczba kobiet z tym problemem jest tylko o 1-2% większa. Poporodowe uszkodzenie zwieracza odbytu może być przyczyną nietrzymania stolca, jednak dochodzi do niego zwykle 20-30 lat po porodzie naturalnym. Prawdopodobnie wynika to z tego, że uszkodzenia zwieraczy odbytu są kompensowane działaniem mięśnia łonowo-odbytniczego.

Podstawą leczenia jest leczenie zachowawcze. Edukacja pacjenta, zmniejszanie częstości biegunek, ćwiczenia dna miednicy często są skuteczne. Biofeedback (czyli techniki rehabilitacji dna miednicy z wizualnym/słuchowym sprzężeniem zwrotnym).

U niektórych pacjentów, gdzie inne metody nie były skuteczne rozważa się stosowanie zatyczek odbytu (i innych urządzeń utrudniających wypróżnianie), wstrzykiwanie środków wypełniających, stymulacja nerwów krzyżowych (u pacjentów z ciężkim lub umiarkowanym nietrzymaniem stolca- w Polsce stosowana bardzo rzadko), w ostrym uszkodzeniu odbytu jego plastyka, wyłonienie stomii (u pacjentów z ciężką inkontynencją, u których żadne inne metody nie pomogły).

Literatura

1. Medycyna po dyplomie, lipiec-sierpień 2022, “Rekomendacje ACG dotyczące leczenia łagodnych chorób proktologicznych”