Źródło: https://pixabay.com/pl/centrum-opieki-medycznych-opieki-1040229/
EKG jest jednym z podstawowych badań diagnostycznych w leczeniu i profilaktyce zaburzeń układu krążenia. Wykonywane jest w każdej placówce medycznej i wymaga tylko chwili.

EKG serca wykonywane jest rutynowo i zazwyczaj nie wymaga specjalnego przygotowywania, można je wykonać „z biegu”, ale dla lepszych efektów, należy pamiętać o kilku zasadach. Oto one.

Co to jest EKG i kiedy się je wykonuje?

EKG, czyli elektrokardiografia serca, pozwala na wykrycie wad i chorób serca, zarówno tych przewlekłych, jak i nagłych, mogących stanowić zagrożenie życia. Często wykonuje się je profilaktycznie, jest szybkie, tanie i bezbolesne, wymaga jedynie niewielkiej, przenośnej aparatury.

Każdy skurcz serca generuje impulsy elektryczne z określoną częstotliwością i natężeniem. Impulsy te odbierane są przez naklejone na ciało elektrody, a następnie przetwarzane do postaci graficznej, charakterystycznej krzywej EKG. Chociaż dla pacjenta ten wykres może wydawać się nieczytelny, lekarz potrafi zanalizować i zinterpretować linie EKG i na ich podstawie wysnuć wnioski na temat aktywności serca: czy rytm jest prawidłowy, czy częstotliwość mieści się w normie, czy pojawiły się cechy niedokrwienia mięśnia sercowego, czy impuls elektryczny wychodzi z węzła zatokowego, czy istnieją cechy częstoskurczu, migotania i wiele innych.

Zaletą badania jest powszechna dostępność, niska cena i szybkość badania – można je wykonać w dosłownie minutę, a nowoczesne technologie teleinformatyczne pozwalają na wykonywanie EKG na odległość i przesyłanie on-line wyników do diagnosty. EKG nie jest jednak badaniem doskonałym i nie wykryje wszystkich zmian, w szczególności okresowych zaburzeń oraz drobnych zmian niedokrwiennych. Badanie jest podatne na zaburzenia ze względu na ruchy ciała, a także może być utrudnione u osób ze znaczną otyłością. Mimo to jest najszybszą i najskuteczniejszą podstawową metodą diagnostyki chorób serca.

Jak przebiega EKG?

Badanie to przeprowadzane jest na leżąco, na kozetce, pacjent musi być rozebrany od pasa w górę i powinien mieć podwinięte nogawki. Osoba wykonująca EKG zazwyczaj nawilża miejsca styku elektrod, by poprawić przewodzenie prądu, a następnie mocuje elektrody na klatce piersiowej, w okolicy nadgarstków i kostek. Każda z elektrod odczytuje impulsy dochodzące z nieco innego obszaru, dlatego jest w stanie objąć cały obszar serca. Pacjent podczas badania powinien leżeć nieruchomo i spokojnie oddychać, by nie zakłócać pracy elektrokardiografu. W Centrum Medycznym w Jabłonce zostaniesz dokładnie poinformowany o przebiegu całej procedury.

Samo badanie nie wymaga specjalnego przygotowywania się, ale nie należy do niego przystępować po wysiłku fizycznym lub „prosto z biegu”, czyli od razu po wejściu do przychodni. Przynajmniej godzinę przed badaniem nie należy pić kawy, napojów energetycznych, palić papierosów oraz używać substancji, mających wpływ na pracę serca. W przeddzień badania nie należy pić alkoholu.

Leki przyjmowane stale należy zażyć jak zazwyczaj(chyba że lekarz zaleci inaczej). Badanie powinno być wykonywane w komfortowych warunkach, w ciepłej przestrzeni, gdyż zarówno stres, jak i dreszcze od zimna mogą zaburzyć zapis EKG.

Powyższa informacja dotyczy standardowego EKG, wykonywanego w warunkach przychodni lub szpitala. Istnieją również inne badania np. EKG wysiłkowe oraz Holter, ale te są procedurami specjalistycznymi i wymagają odrębnego przygotowania.

Źródła:

  1. Andrzej Dąbrowski, Wiktoria Leśniak, Elektrokardiogram standardowy, portal mp.pl interna, https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.V.25.1.1.
  2. prof. dr hab. n. med. Barbara Dąbrowska, Lokalizacja zawału serca w elektrokardiogramie w świetle aktualnych wytycznych, portal mp.pl EKG, https://www.mp.pl/ekg/polecane_artykuly/80832,lokalizacja-zawalu-serca-w-elektrokardiogramie-w-swietle-aktualnych-wytycznych
  3. Sebastian Stec, Typowe i nietypowe objawy zaburzeń rytmu serca, Postępy Nauk Medycznych 12/2010, s. 910-916, http://www.czytelniamedyczna.pl/3513,typowe-i-nietypowe-objawy-zaburzen-rytmu-serca.html
  4. Piotr Gajewski, Andrzej Szczeklik, „Interna Szczeklika Podręcznik chorób wewnętrznych”, Kraków (2012).